Mijn eerste computer -> Commodore 64
Gedurende de eerste twee jaar op de MAVO blijf ik geïnteresseerd in computers. Als de MAVO Molenberg gaat fuseren met het Bernardinus College in Heerlen. Verhuizen wij met klas 3 en 4 naar de Akerstraat. Wij krijgen geen les meer op de Molenberg, maar op het Bernardinus college.
Op loopafstand van het centrum van Heerlen, sluip ik in de pauzes en na school vaak naar het centrum. Waarom? Nou, bij de V&D stond op de 3e verdieping op de balie een Commodore 64. En die stond altijd aan en daar kon je op typen.
Ik schreef thuis of op school op papier basic programmaatjes en tikte die bij de V&D in om te kijken of het werkte. Een tijd lang was ik rond het pauze uur een vaste klant bij de V&D. De mevrouw achter de balie kon mij ondertussen. Als ik weer eens een programmaatje kwam intikken en fouten ontdekte, ging ik die thuis oplossen om de dag erna weer te corrigeren.
Het waren korte basic programma’s.
Thuis bleef ik zeuren dat ik graag een C=64 wilde hebben. We waren ondertussen verhuisd naar de Ploeghoef 64. De tuin was nog een grote moederpoel van de bouw. De huizen aan de overkant waren nog pas half afgebouwd. Ik had de overbuurman Huub Schmits geholpen met een stoep leggen. Hij leerde mij hoe je het zand met een stuk hout kon rechttrekken en dan de stoeptegels netjes te plaatsen.
Wij hadden een hoop tegels 30×30 en 30×60 cm gekregen. Ik maakte op een velletje ruitjes papier een patroon met deze vormen en ging dat in de tuin leggen. Toen aan het einde van de week de hele tuin betegeld was zij mijn moeder tegen me dat ik voor het harde werk een C=64 mocht gaan halen.
Ik kon uiteraard niet meer wachten en niet veel later kwamen we thuis met een C=64 en een klein zwart wit televisietje. Een kleuren t.v. was uiteraard veel te duur.
Gretig begon ik te programmeren en was niet meer weg te slaan vanachter dat ding. De eerste week hoofdzakelijk beeld gerelateerde dingen. Ik programmeerde de VIC chip (Video Interface Chip) en liet de Sprites en karakters over het scherm bewegen. Eindelijk kon ik veel sneller werken. Ik hoefde niet meer op en neer naar de V&D. Of de vrouw achter de balie bij de V&D me is gaan missen weet ik niet. Maar mijn afwezigheid moet zijn opgevallen.
De tweede week begon ik met het programmeren van geluiden. De SID chip (Sound Interface Device) was aan de buurt.
Maar wat ik ook programmeerde, ik kreeg er geen piepje uit. Helemaal over de toeren zei ik tegen mijn moeder dat de computer niet werkte. “Je zal wel iets fout doen!” zei mijn moeder. Maar ik had toch echt alles meerdere malen PRECIES zo gedaan als het in de boeken stond. “NEE! NEE! IK DOE NIKS FOUT!!! “
Steeds meer gestrest besluit mijn moeder dat we met de computer terug naar de winkel moeten. Daar aangekomen testen ze hem en de SID chip blijkt idd stuk te zijn. Ik moet hem achterlaten en moet hem ZES weken missen. Zes onmenselijk lange weken waar ik naar de muur lig te turen. De Lego en de Playmobil was al lang in diskrediet geraakt en had mijn interesse niet meer.
Voor mij waren dat toentertijd de zes langste weken ooit. Er kwam geen einde aan.
Maar dan… dan zijn ze eindelijk om en halen we de computer weer op.
Op mijn kamer probeer ik weer te programmeren…. En? BIEP BIEP er komt geluid uit!
Snel sla ik mijn programma weer op op een cassettebandje. Ja dat ging toen zo.
JAAAAA!!!!!
Lees ook deel 1 van deze blogreeks –> Van Analoog naar Digitaal