Dag 8 en 9 – Safari en Migratie

Posted On 31 juli 2022

Dag 8 – De grote Migratie
Het is Zaterdag, weekend! En op een camping betekend dat, dat de grote migratie is begonnen. Veel mensen komen en vertrekken op zaterdag. Op deze camping hoeft dat echter niet, wij vertrekken pas komende donderdag. Maar toch is de Zaterdag de dag waarop velen vertrekken.

Ik zit rustig op de veranda een kopje koffie te drinken. Het is vroeg, half zeven in de ochtend, als de eersten de auto’s beginnen in te laden.

De overbuurvrouw uit Tirol zit zoals elke ochtend, net als mij, al vroeg op haar veranda. Enig verschil is dat haar man nu ook al op is en dat ze samen al gaan ontbijten. Ook zij gaan ogenschijnlijk vandaag vertrekken. 

Ondertussen loopt een italiaan met een rolkoffertje naar zijn auto. Als hij de tweede keer langsloopt met zijn tweede koffertje neemt hij met de voeten een bal mee. Als een mislukte Messi rolt de bal steeds van zijn voet. Zijn hoofd hangt treurig naar beneden. Of dat komt doordat zijn vakantie voorbij is of omdat hij de bal niet tussen zijn voeten kan houden weet ik niet. De overbuurvrouw ziet het, ik zie het. We kijken elkaar met een glimlach aan. Een apart tafereeltje.

Als hij zijn auto heeft volgeladen komt de rest van de familie aangelopen. Vrouw en dochter stappen in en hij veegt nog even de bladeren van zijn auto. Veel bladeren… als de auto hier een dag stil staat ligt hij vol met afgevallen bladeren. De bomen zijn bijna kaal hier. Droog… ondanks de regenbui die vannacht hier overkwam. Het heeft hier in Noord Italië hier na weken eindelijk geregend. Het is een druppel op een gloeiende plaat.

Dag 9
EXCURSIE

Vandaag gaan we met een boottocht excursie mee. Hij zal ons door het stukje Po Delta van de Po della Pila voeren. Opstappen moeten we om half elf bij restaurant Canarin. De tickets hadden we gisteren online geboekt. Er was een boottocht in de ochtend en eentje in de middag. In de ochtend waren nog 30 plaatsen vrij in de middag slechts 2. Bij aankomst blijken wij, samen met een groepje van vijf italianen, de enige op dit bootje. Dat is fijn. Lekker rustig. 

Echter is er wel een klein probleem. De schipper praat alleen Italiaans. Een vrouw van de groep bied aan af en toe wat te vertalen. 

De boot vertrekt en vaart eerst richting zee om vanuit daar de Busa di Scrirocco in te varen. Een waterwegje dat ons naar de Po della Pila en Busa Dritta brengt. Links en rechts van ons hoofdzakelijk riet. De vogels die we zien zijn witte reigers, aalscholvers, stern en de meeuw. Eenmaal op de Busa Dritta legt de schipper de boot stil. Hij pakt een landkaart erbij en begint van alles in het Italiaans uit te leggen. Na aflloop vertaalt die vriendelijke italiaanse het voor ons. Ze vertelt over de loop van de verschillende rivieren en dat het gebied boven de Po della Donzella alleen de Po Delta mag worden genoemd. De schipper ergert zich blijkbaar aan de vele boot excursies bij Ravenna die zich ook benoemen tot de Po Delta. 

We varen verder naar het noorden richting de Vuurtoren; Faro di Pila. Er zitten een aantal aalscholvers op een oude mast. Een stukje verder vaart de schipper even een gebiedje in en legt uit dat dat stuk dus vroeger vol stond met rijstvelden. Door de overstromingen vanaf 1951 was het gebied onbewoonbaar geworden en waren de rijstvelden en de bijbehorende rijstopslagen verlaten. Hier en daar zie je nog een ruïne liggen. Het gebied zakte ook doordat de bodem op natuurlijke wijze methaan (CH3) loslaat. 

Er ligt ook nog een oude verlaten elektriciteit centrale in het gebied ”Centrale Enel”. Een oude ontmantelde centrale die nog niet helemaal gesloopt is.

De schipper legt de boot weer stil en vertelt over de geschiedenis en ontstaan van de Po Delta zo’n 400 jaar geleden. Het zelfstandige Venetië wilde de loop van de Po (die tot dan toe net ten zuiden van Venetië in de zee liep) veranderen omdat deze veel sediment meevoert. Dat was niet goed voor de lagune bij Venetië. Zij verlegden hem naar het zuiden. De knik waar de Po di Venezia verlegd werd en naar het zuiden gaat is duidelijk te zien. Het vaticaan wiens grondgebied grensde aan dat van Venezië en welke grens precies door dit gebied ging wou dat niet. Tot een oorlog kwam het niet. En na het sterven van de toenmalige paus is het gebied aan Venetië gegeven. Daarom is de grens tussen de provincies Veneta en Emiglia-Romagna nog steed precies op de zuidelijke tak van de Po.

De sediment afzetting heeft er voor gezorgd dat de afgelopen 400 jaar het grondgebied van de Po Delta groeide richting zee. Tot op de dag van vandaag is die groei aan de gang. (https://www.nature.com/articles/s41598-018-21928-3)

Langzaam varen we terug naar het begin punt. Op de website stond dat de boottocht twee en een half uur zou duren. Na twee uurtjes zijn we echter al weer terug in het haventje. 

ETEN

We hebben wat honger maar het restaurant Canarin bij het aanlegdock van de boot is al vol gereserveerd. We pakken de auto en rijden terug naar Scardovari. Daar ligt een pizzeria/restaurant. De straat oogt verlaten, is breed. Breder dan nodig lijkt. Er is zelfs een busparkeerplaats. Je vraagt je af waar die voor zijn aangelegd. De brede weg is fris geasfalteerd. Als we het restaurant binnenlopen en vragen of we kunnen eten zegt de uitbaatster; “NO PIZZA!” 

Oké daar hadden we om 13:00 ‘s middags toch geen zin in.

We gaan zitten en krijgen een handgeschreven menu kaart. In het Italiaans… Ik zie Cindy al weer ongemakkelijk zitten. Storm bestelt een portie frietjes en Cindy neigt daar ook naar. Maar Silas en ik gebruiken google translate om een beetje duidelijkheid te krijgen. Pasta gerechten met vis en vlees. Hoe erg kan het worden? Silas bestelt zich penne met een rode saus en salami stukjes, Ik pak iets met ham en kaas (waarvan ik dacht dat er pasta bij zat maar het bleek meer een vlees / kaas plankje). En Cindy gaat dan toch maar voor een tagliatelle gerecht.

Het smaakt goed en met een wat vollere buik rijden we terug naar de camping. 

De hele week al zien we langs de weg de gevolgen van de droogte. Uitgedroogde maisvelden en vlakbij de camping staat een veldje zonnebloemen. Dat had er veel fleurige moeten uit zien.

QUALI

Het is ondertussen vier uur, formule 1 kwalificatie tijd. Terwijl Storm op bed wat ligt te gamen op de Nintendo Switch en Cindy wat ligt te lezen kijken Silas en ik de kwalificatie. Weer pech voor Max. Hij kan het hebben en zal aan damage control moeten doen. Mooi dat Russel de pole pakt. De eerste voor Mercedes dit jaar. Maar Russel gun ik het. We zullen morgen zien wat de race brengt. Spannend zal het in elk geval worden.

ZWEMMEN

Na de kwalificatie gaan we zwemmen. Het zwembad sluit om 19:00 en we kunnen dus nog twee uur rond hangen in het water. Afkoelen. Hoe ik ook aan de temperatuur (had ik al gezegd dat…) gewend raak, die verkoeling blijft nodig. Op het moment dat ik dit schrijf is het 8 uur in de ochtend, 22 graden met 100% luchtvochtigheid en voelt al als 28. Het kwik zal vandaag stijgen tot 32 graden en weer voelen als plus veertig!

Elke sprong in het warme water voelt koel aan. Voor even dan…

PIZZA HAWAII

Na het zwemmen halen we bij het restaurant pizza. Diversiteit aan eten hier in de Po Delta en omliggende dorpen en stadjes is er niet echt. Alleen pizza en pasta. Een Chinees, Joegoslaaf, Mexicaan of iets anders vind je hier gewoon niet. Ik schrok wel even toen Cindy een Pizza Hawaï bestelde… Ik dacht dat dat godslastering in Italië was, maar het staat hier gewoon op het menu.

Na het eten spelen we nog een spelletje Tutto en Clever tot de macht 3. 

MELKWEG

We gaan rond elf uur als het hier al helemaal donker is nog even op pad om de melkweg en vallende sterren te kijken en fotograferen. Cindy blijft in de caravan lezen terwijl de jongens en ik in de auto stappen om een stukje verderop een donkere plek met mooie voorgrond te vinden. De vissershuisjes langs het water hier ten noordwesten van de camping is een mooie plek. Even later nog bij de stenen rotsen dichtbij de camping. Silas ziet vier vallende sterren. De piek van de Aquariden was gisteravond maar toen was het bewolkt. Twee vallende sterren die hij zag moeten Perseïden zijn geweest. De manier waarop ze aan de hemel kwamen (vanuit recht boven ons) verraad dat. De Aquariden lagen net boven de horizon en zouden dus naar boven moeten schieten.

Bij de rotsen neem ik de kinderen voor een plaat in beeld. 30 seconden stil zitten. Het is ze zowaar gelukt. Een unieke foto. Welk kind kan nou zeggen dat ze zo’n portret hebben?

Comments