Dag 1 en 2 – Heenreis Italië
Al een paar weken verlang ik naar onze vakantie. Ik kan mij niet herinneren dat ik mij ooit zo op de vakantie had verheugd, Ja als kind deed je dat al weken van te voren. Nog zittend in de schoolbanken, met je hoofd op je handen en ellebogen op de tafel bedenkend wat je allemaal in de grote vakantie zou gaan doen. Die vakanties die altijd een eeuwigheid leken te duren.
Dat oude gevoel was al weken terug. Alleen nu niet op een schoolbankje leunend, maar op mijn bureau achter google… Zoeken wat er allemaal te doen is in de omgeving van de camping die wij geboekt hadden in Italië.
Twee jaar geleden, vroeg in het jaar was ik op eenzelfde manier aan het zoeken met google om een mooie (en betaalbare) camping te vinden in Italië. Ik kwam uit op een camping ten zuiden van Venetië in de Po Delta. Barricata Holiday Village! En wat had ik er toen al zin in. Het was ergens in Januari geloof ik dat we al boekten. En toen….
CORONA
Toen kwam Corona, we hoeven het er niet meer over te hebben. Daar is al genoeg over gezegd en genoeg voor gedaan. Punt is dat wij alle vaccinaties hebben en momenteel een herstelbewijs van een besmetting van net na carnaval dit jaar.
En… dat ik toentertijd mijn aanbetaling had laten staan die ik nu dit jaar op dezelfde camping kon besteden. Begin dit jaar hoefde ik dus geen aanbetaling te doen en we boekten dezelfde camping in de Po Delta. Weliswaar nu wat duurder en de stacaravan viel nu dus iets kleiner uit. Naja iets… je kunt er net je kont keren. Maar groter dan een tent en met een eigen wc en douche. En voor de hoge temperatuur hier en het klimaat (hoge luchtvochtigheid) hier (opgewarmd of niet) een werkende airco. Maar daar later meer over.
Het is dus begin 2022 en we boeken dezelfde camping. Twee jaar niet ver op vakantie geweest, alleen een midweekje en weekendjes in eigen land en belgie. Ik verlang dus als maanden naar dit moment. Inpakken en wegwezen… Het is een 13 uur rijden naar Villagio di Barricata. Ik plan dus een tussenstop in Tirol. Een leuk klein hotelletje in Fulpmes in het Stubaital in Oostenrijk. Een eerste rit van net geen 8 uur. We vertrekken op vrijdag, want zwarte zaterdag willen we niet. En de camping is pas geboekt vanaf Zaterdag.
INPAKKEN
Donderdag middag pakken we alles al met zijn allen in. Dit gaat natuurlijk met de nodige en bekende vakantie stress. We dragen de kinderen op om zorg te dragen dat zijzelf niks vergeten (opladers, leesboeken, schoenen, kleren etc..). Storm en Silas zitten ineens nog doodleuk te gamen. Dat was niet de bedoeling, “Kom op jongens! Eerst alles inpakken!!! En als dan nog tijd over is kun je nog gamen.”
Storm die overigens net zijn laatste dag van de basisschool heeft gehad en bij het naar buiten lopen van de school geen traan liet. Het deerde hem ogenschijnlijk niet zo veel en heeft zin in Grotius na de zomervakantie. Voelt ogenschijnlijk ook geen vakantie inpak stress.
Uiteindelijk staat alles klaar en ruim ik het meeste al in de auto. We smeren nog wat broodjes voor onderweg en gaan slapen. Om 5 uur rinkelt de wekker.
VERTREKKEN
5 uur in de ochtend op vrijdag rinkelt dus de wekker. We eten wat, ruimen het afval op, doen de laatste afwas en laden de rest in de auto. Stipt om 6:00 vertrekken we op onze reis richting Tirol.
Uiteraard zijn er de nodige knelpunten op deze eerste dag. De links Rheinische autobahn heeft, zoals altijd, de nodige wegwerkzaamheden. In de buurt van Stuttgart hebben we het meeste oponthoud. Ik zei al eerder dat ik alles goed voorbereid had. Althans dat dacht ik! Ik had de autobahn vignetten geregeld voor Oostenrijk op basis van kenteken en voor de tolpoorten van Italië had ik een transponder besteld bij Mango Mobilité. Aangekomen in Oostenrijk bij de eerste tolpoort wordt het kenteken niet herkend.. wat blijkt… voor de het stuk autoweg naar de brenner moet je apart tol betalen. Doh! Wat heb ik dan aan een vignet? De hele doorreis in Oostenrijk verloopt op de Brenner. En ik heb dus nu het idee dat ik die twee tolvignetten voor heen en terugreis a 9,60 euro voor nop heb gekocht.
ZWEMMEN
Maar goed… als we eindelijk bij het hotel aankomen zijn we snel ingecheckt en nemen een duik in het zwembad in de kelder van het hotel. Afkoelen na een lange rit. Een klein half uurtje tot uurtje hangen we wat in en rond het zwembad. We hebben het zwembadje voor ons alleen. Ondertussen is het al 18:00 en krijgen we honger. Aan de overkant is een restaurant en we hebben zin in Schnitzels. Overigens vroeg ik de hoteleigenares waar we een goede Schnitzel konden eten en ze verwees ons naar het restaurant aan de overkant waar ik mijn auto mocht parkeren. “Ja, jetzt raten Sie uns ihr eigenes Restaurant!” Zeg ik als snel. Als reactie komt terug “Ein gutes Schnitzel ist ein gutes Schitzel. Lass mich wissen, ob es ihnen geschmeckt hat.” Tja… wat moet je daar tegen in brengen.
ONWEER
Als we bij het restaurant op het terras zitten, begint het licht te regenen en horen we donderslagen in de verte. Ik had de kinderen net uitgelegd dat het weer in de bergen snel kan omslaan en dat onweer erger klinkt omdat het geluid van de bergwanden heen en weer buldert. De eigenaar laat de zonwering verder uit over het terras zodat ook wij, aan de rand van het terras, droog zitten. Maar als de schnitzels zijn opgediend begint het pas echt te onweren en regenen. Wat zeg ik regenen? Er slaan hagelstenen op het doek van de zonwering van 1 tot 2cm groot. Het gaat behoorlijk te keer. We moeten ons verplaatsen van een tafeltje aan de rand van het terras naar de muurkant. Met de Schnitzels in de ene hand en het drinken in de andere hand verplaatsen we snel alles. We zitten weer droog… voor even. Want het kan nog altijd erger. Als we al het eten op hebben gaat het nog harder hagelen. De hagelstenen stuiteren nu zo hard van op de tafels en grond net buiten de zonnewering dat ze onder de zonnewering springen. Ook nu zijn we dus niet meer veilig. We gaan naar binnen om de bui af te wachten, betalen en gaan terug naar het hotel.
LUCHTALARM
We liggen op de bedden wat te lezen of ontspannen, ik zelf val snel in slaap na zo’n lange rit. Echter slaap ik niet vast van al die harde donderslagen. Het onweer gaat maar door. En ineens… ineens is daar een sirene van een brandweer auto en meteen daar na gaat het luchtalarm af, even voor half tien ‘s avonds. Ik schrik wakker en spring direct op. De kinderen staan meteen naast ons bed. Dit is niet goed denk ik. Ik denk meteen aan lawines of ander gevaarlijke modderstromen. Wat kan er anders mis gaan in het Stubaital. Bij de hotel receptie is niemand, dus ik kan niemand vragen wat dat betekent. We keren ons tot google. Oke… 3 minuten lang betekent er komt gevaar aan, 1 minuut lang betekend zoek een veilig heenkomen en 3 x kort (15 sec) kan in kleine dorpen het oproepen van brandweer zijn. Verdorie. Wat was het nou? Was het een minuut? Waren het drie korte? Hebben ze hier P2000? Ik zoek snel alarmering van deze regio in Tirol. Als snel vind ik een pagina met Feuerwehr Alermierungen. Om 21:33 kwam er een melding binnen van een Erdrutsch in Fulpmes. Oei… dat klinkt precies als het geen waar ik bang voor was. Maar waar precies, hoe groot? Staat onze auto er nog? Als ik het balkon op ga en rondom ons hotel kijk, lijkt er hier weinig gaande. Het zal een kleinere ergens aan de rand van het dorp zijn. Terug in bed zoek ik nog wat verder op social media.
Ik vind berichtgevingen van inwoners van Fulpmes. Een man zegt dat hij hier al 50 jaar woont en nog nooit zo’n hagelstorm heeft gezien hier. En hij vraagt zich af of dit niet een gevolg is van de opwarming van het klimaat. Geen sneeuw meer op de bergtoppen en grote hagelstenen. De wereld (en het klimaat) verandert sneller dan dat de meesten het willen.
Ik vind nog commentaar van ene StormchaserNL op twitter, de storm hier in Tirol schijnt enorm groot te zijn, het wolkendek is 15km hoog en de schaduw is te zien tot drie landen verder in de Balkan.
In de ochtend bekijk is het lokale nieuws (https://www.meinbezirk.at/stubai-wipptal/c-lokales/verletzte-stromausfall-und-strassensperre-nach-mure_a5490622?ref=curate#gallery=null) en lees dat er langs de hoofdweg in het Stubaital net buiten Fulpmes richting Neustifft een auto van de weg is geraakt door een steenlawine en modderstroom. Twee inzittenden zijn door de brandweer gewond eruit gehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Van de auto is weinig over. Je moet er niet aan denken dat zoiets jezelf overkomt. Het was dichtbij… Het luchtalarm was dus om brandweerlieden op te roepen om naar de kazerne te komen. Het was een Grosseinsatz!
GARDAMEER
We pakken onze spullen in, tanken de auto vol en vertrekken richting de camping in Italië. Ik heb een tussenstop gepland bij het Gardameer. De vijf uren rit in tweeën splitsend. 2,5 uur naar het Laggio di Garda, een uurtje of twee rust en dan nog eens 2,5 uur naar de camping. Dat loopt iets anders. Het begint al in Oostenrijk op de Brenner. De navigatie voorspelt een vertraging van dik 60 minuten. Zwarte zaterdag begint hier vroeg. De files hopen elkaar op. Rijden, stoppen, Rijden, Stoppen. Het is niet een lange file, maar allemaal opstoppingen. Als nu eens iedereen het brein had om te snappen dat als iedereen gewoon rustig 60km/u rijd het geheel soepel doorloopt. Maar nee… baan wisselen links, rechts, links, rechts steeds proberen een auto in te halen. Ik rij rustig op een baan en haal uiteraard die personen weer in. #kansloos. Juist zij veroorzaken de opstoppingen en zorgen voor hun eigen vertraging. Het blijft moeilijk… als we Italië inrijden wordt de vertraging zo groot dat de navigatie met een alternative route komt. Van de autostrada af en binnendoor scheelt ons 20 tot 30 minuten. We rijden binnendoor en zien rechts van ons de auto’s op de autostrada in de file staan. Wij rijden rustig 70km/u binnendoor met weinig verkeer en zien nog wat meer van de lokale omgeving.
Omdat de vertraging zo groot is besluiten we de stop aan het Gardameer te annuleren. Drie uur verder moet ik echt stoppen. Spierpijn aan mijn rechterbeen… ik moet echt strekken. Als we de autostrada weer oprijden voor de file zien we dat de tolbadge in de auto perfect werkt. PIEP en de slagboom gaat open. Direct doorrijden. Heerlijk. Ik stop bij het eerste de beste tankstation/wegrestaurant en we eten een beetje, gaan naar het toilet en ik check even hoe lang het nog is naar het Gardameer. We kunnen pas om 17:00 bij de camping in de caravan. Dus eerder daar komen heeft niet heel veel zin. Volgen de navigatie is het nog 2,5 uur rijden en dan komen we om half vier aan. We hebben dus eigenlijk nog wel wat tijd. 22 minuten naar het plaatsje Lazise (had ik eerder uitgezocht) aan het Gardameer. We besluiten tóch naar het Gardameer te rijden en daar een uurtje of anderhalf te rusten. Wij zijn nog nooit eerder aan het Gardameer geweest. Het is toch groter dan ik dacht. De overkant is vaag te zien. Het is hier bloedheet. 38 graden!!! We eten een ijs aan het water, lopen wat zuchtend en puffend rond en zoeken snel weer de koelte van de auto airco op. Nog 2,5 uur rijden naar de camping. Die rijden we in een ruk. Checken in… pakken uit en duiken snel in het zwembad. Ook hier is het bloedheet. Die caravan is nog erger, die is snikheet. Ja dat zijn internationaal afgesproken termen, net als code rood en code oranje bij het weer heb je ook warm, heet, bloedheet en snikheet. 😉
Het zwembad is in elk geval perfect. We zitten in de Po Delta een nogal afgelegen gebied. Maar de 5G ontvangst is perfect. Dat kan ook niet anders met een 5G mast midden op de camping. Na het eten wandelen we nog even naar het prive strandje van de camping en gaan dan slapen. Morgen een rustdag op de camping en maandag waarschijnlijk ook. Dinsdag misschien naar Venetië. Het wordt dan een koele dag van 31 graden. De rest van de week boven de 35 😉
Het is nu zondag ochtend. Ik was om 6:30 wakker (dat is normaal) en heb nu twee uur aan dit verhaal geschreven. Morgen een korter verhaal van deze rustdag.
