Schele Simon
Er was eens een klein jongetje op een school.
Zijn naam was Kareltje. Kareltje had een bril met dikke glazen, hij stotterde ook nog.
Elk jaar was er op school een bonte avond. Kinderen zongen liedjes en elk jaar werd er ook een toneelstukje opgevoerd. Elk jaar hetzelfde toneelstukje. Het was een echte school traditie geworden. Het verhaal van het toneelstuk ging over het ontstaan van de school. Een karakter uit dat toneelstukje heette Schele Simon. Zijn rol in het verhaal was de man die de noodzaak van een school niet zag.
Elk jaar weer rond de tijd van, en een tijdje na, de bonte avond, werd Kareltje altijd gepest. De kinderen riepen dan „SCHELE SIMON! SCHELE SIMON” naar Kareltje toe.
Hij vond dat uiteraard helemaal niet leuk en moest vaak huilen als hij thuis kwam van school. Zijn vader en moeder vonden het toen een goed idee om te gaan vragen of Schele Simon niet uit het toneelspel gehaald kon worden. Of op zijn minst een andere naam kon krijgen. Zodat kinderen, zoals Kareltje, met een bril niet meer ermee gepest zouden worden.
Dat voorstel stootte op héél veel weerstand. Want de ouders van de andere kinderen vonden dat Schele Simon in het toneelstuk moest blijven. Dat was namelijk traditie!
En zo ging het pesten elk jaar weer door!
Er werd niets gedaan, er werd geen handreiking gedaan, er was geen begrip voor de ouders van Kareltje en voor Kareltje.
Want een traditie moeten aanpassen is erger dan pesten, dat vonden de meeste ouders niet zo erg.