One of the hardest things in life.

Een van de moeilijkste dingen in het leven, is het verliezen van een geliefde of naaste. Onlangs stierf de man van een collega van Cindy. Veel te jong – goed wanneer ben je er wel aan toe? Op zijn begrafenis werd natuurlijk muziek gedraaid. Altijd prachtige muziek. Het is raar hoe muziek altijd precies die snaar raakt.
Bij het verlies van kind, ouder, geliefde, broer, zus of goede vriend zal de pijn altijd blijven. Mensen zeggen wel eens dat het over gaat. Maar dat is gewoon een grote leugen. De pijn en het gemis blijft altijd. Het enige dat gebeurt is dat de pijn een plaats krijgt net als die ene foto van hem of haar. Naarmate je ouder wordt merk ik dat de foto’s zullen gaan toenemen.
Tevens komt je eigen dood ook steeds dichterbij. Cindy zei na de begrafenis van de man van haar collega dat wij ook moesten gaan nadenken over “onze” begrafenis. Iets waar ik eigenlijk niet zo bij stil wil staan.
Mijn eerste reactie was: “Doe jij het maar zoals jij het wil als ik dood ben. Ik merk er toch niks meer van. Ik wil dat het is zoals jij het wil.”
Maar nu begin ik al langzaam van gedachte te veranderen. Het is het laatste moment dat je nog iets kan meegeven aan je geliefde. Een laatste groet, die je natuurlijk alleen nog met muziek en wat woorden en eventueel beeld kan geven. Eigenlijk is het dus iets waar je juist heel veel aandacht aan moet geven.

Twee van de platen die gedraaid werden op de begrafenis voor de partner van Cindy’s collega waren: John Denver – Leaving on a jetplane en Pearl Jam – Just Breathe. Nu meer dan een jaar geleden stierf mijn schoonzus aan kanker, op haar begrafenis werden Frans Bauer – Ik heb vannacht in mijn dromen een engel gezien, Guus Meeuwis – De Weg en Rob de Nijs met Zo zal het zijn gedraaid. Toen mijn vader stierf werd op de begrafenis live Ave Maria gezongen. En in de auto op weg van het ziekenhuis naar huis kwam Stef Bos met Papa op de radio. Telkens als ik nu weer Ave Maria (Schubert) hoor springen de tranen me nog altijd in de ogen. Da’s meestal fijn maar soms als fotograaf ook erg lastig. Ave Maria wordt op veel bruiloften in de kerk gedraaid. Ik heb dan meestal een momentje dat ik naar achter in de kerk loop om de tranen even zijn gang te laten gaan. Ik blijf dan ook altijd fotograferen of houd mijn camera voor mijn ogen om de tranen te verstoppen.

Maar goed, de muziek voor je eigen “afscheid” is dus heel belangrijk. Op dit moment staan de volgende platen in mijn lijstje:

1. Elvis Presley – Alway on my mind (liefst live gezongen door René Shuman)
2. Rolling Stone – Wild Horses (live gezongen door Ralph Winkler)
3. Volbeat – We of Making Believe

Dan rest me nu alleen nog een tekst, een beeld of iets anders voor Cindy, Silas en Storm om te bewaren en gerust te stellen. Mijn grootste angst is niet mijn dood, maar hoe ik hen achterlaat. Ik wil boven alles dat ze snel de pijn een plekje kunnen geven en dat ze verder genieten van hun leven en daarbij uiteraard wel aan mij blijven denken op een fijne positieve manier.

Goed, ik zal hier nog wel een hele lange tijd over blijven denken. Het een en ander zal in de tijd ook wel zeker nog veranderen. Nu zal ik even René Shuman en Ralph Winkler in gaan lichten!

Ik wens iedereen die een geliefde of naaste heeft verloren een hele fijne kerst en een gezond en voorspoedig 2010 toe. En hoop dat iedereen een plekje heeft gevonden voor de pijn en voor die ene foto van zijn of haar geliefde/naaste.

Comments