22 Weken.

22 weken alweer, achteraf gaat het toch best snel. Helemaal als je je bedenkt wat we nog allemaal moeten.

Een paar weken geleden zijn pap en Luc begonnen met het verbouwen van de zolder. Geen gemakkelijke klus hoor. Nieuw plafond, nieuwe vloer, muren werden eruit gesloopt net zoals de deur om de slaapkamer in te kunnen. Het is nu een grote open ruimte. De poezen zullen het dadelijk heerlijk vinden, nu mogen ze zondags als ik vrij ben een uurtje mee naar bed (net kleine kindjes) maar dadelijk blijft de slaapkamer open en kunnen ze bij ons komen wanneer ze willen. Of wij daar zo blij mee zijn dat weet ik nog niet. De slaapkamer wordt donker rood met wit, heerlijk romantisch en Luc gaat zelf een klerenkast maken. Ja echt waar! Aangezien de muren schuin lopen kunnen we er geen rechte kledingkast erneer zetten.

Sinds de vorige week werk ik voorlopig even halve dagen. Had al een tijdje last van mijn stuitje met zitten en opstaan en last van mijn onderrug. Bij de laatste controle bij Manu gaf ze me het advies om zo min mogelijk te tillen, gaat alleen een beetje moeilijk in de verzorging. Vorige week maandag ben ik dus naar huis gegaan kon het niet meer volhouden. Afgelopen weekend heb ik het nog geprobeerd maar het verzorgen gaat nu even niet meer. Ik moet eerlijk zeggen dat het erg frusterend is. Ik had zoiets van: ik werk mooi door tot 36 weken geen gezeur en ge-emmer, ik zal ze eens een poepje laten ruiken! Helaas zo werkt het dus niet. Toen ik afgelopen zaterdag en zondag thuiskwam stond me het huilen nader dan het lachen en heb ook stiekem een traantje weggepinkt (hormonen he). Je moet van je lichaam een stapje terug doen en dat ben je niet gewend van jezelf. Nu werk ik dus halve dagen en heb ik aangepast werk.

Rond de negentien weken voelde ik een rare kriebel in mijn buik. Op het werk heerstte buikgriep dus ik dacht nog ojee ik krijg het ook. Nee het was geen buikgriepje het was onze spruit in mijn buik! Wat een onwerkelijk gevoel zeg, zo raar. Vorige week zaterdag toen we rustig in bed lagen heeft Luc de kriebel ook gevoeld, heel ligtjes maar en dat was tot nu toe ook de laatste keer. Steeds als ik “hem” voel dan voel ik eerst zelf aan mijn buik maar het is of de duivel er mee speeld en dan is de kriebel weg. Hij lijkt nu al op zijn vader (ellendeling)
Vanaf nu ga ik elke week mijn best doen om een stukje on-line te zetten.

Comments